JO9 Toernooi SC Monster 9 juni 2018

De JO8-1 heeft een toernooi in Monster, wederom treffen we het met het weer, een stralende dag, niet te warm en veel zin bij het team.

Ik ben de bevoorrechte dat ik vandaag de trainer (welke ik komend seizoen ga versterken) mag assisteren, daar de vaste trainer al van een welverdiende vakantie aan het genieten is.

We zijn van huis vertrokken zonder enige verwachting, daar het een JO9 toernooi betreft en wij een team van JO7 hebben, wel heeft Mishari kunnen organiseren dat er 2 man versterking bij was van JO9.

Dit bleek hard nodig, want bij het betreden van het terrein en waar duidelijk werd wie onze tegenstanders waren, was ook direct duidelijk, dat wij niet de grootste waren.

Vol zelf vertrouwen betreden de mannen het veld, tegen over hen treed een team JO9-6 van SC Monster aan, van net een half jaar tot een jaartje ouder, redelijk gelijkwaardig dus. Althans dat dachten we want met volle verbazing werd mij duidelijk wat Mishari en Raymond met dit team hadden gepresteerd dit seizoen.
Er werd gevoetbald op ongekend niveau en er werd door iedereen hard gewerkt, wat resulteerde in een 6 – 0 overwinning.

Wedstrijd 2 komt eraan, zonder rust pauze en direct door, tegen die groten jongens van SVC’08 JO9-5 welke we voor onze eerste wedstrijd hebben zien spelen. Het is dat team met in ieder geval 1 jongen van al 10 jaar oud en wellicht was er nog 1 van 10 jaar oud en de jongste was de 8 al gepasseerd, maar zo brutaal als ze zijn en met enige op peppende worden, begint de wedstrijd.

Het gaat erop, maar van angst is niks te merken, gewoon hard tegen hard en dat ze allemaal een kop groter zijn, doet er niet toe. Wel is hier te merken, dat de versterking die Mishari geregeld had, hard nodig was, en dan niet voor het technisch voetbal, maar echt voor het fysieke gedeelte om de grote jongens op te vangen. We komen zelfs op 3-2 voorsprong, maar dan valt dat doelpunt, dat je net niet kunt gebruiken en is het 3 -3. Voor degene die dachten, dat was het dan, jammer joh. Want waar bij veel teams het koppie gaat hangen, daar stond hier het gehele team op, rug recht, kin om hoog en de beuk erin. Wederom zonder angst werd er gepasseerd, vrij gespeeld, gepasst en vlak voor het eind signaal gescoord en dus met 4 – 3 wederom een wedstrijd in de pocket, daar waar de meeste al geen kans hadden gezien om uberhaupt tegenstand te bieden.

Dan nog de laatste wedstrijd tegen WIK JO9-4, één van gelijk niveau, zelfde leeftijd, maar ook met veel talent in de groep. De leeftijd was voor Mishari wel te besluiten om onze versterking als wissel te gebruiken en de tegenstander en mochten zij een extra speler toevoegen, zodat wij met 6 tegen 7 man speelden, om zo de wedstrijd voor de tegenstander ook leuk te maken. Wij hadden echter maar een gelijk spel nodig om het kampioenschap binnen te slepen. Na zo’n 2e wedstrijd was de gedacht, dat doen we wel even. Dit hebben we toch maar even uit de koppies gepraat en inderdaad bleek, dat er veel individuele kwaliteit binnen het team van de tegenstander zat. Bij de aftrap werd Maher geïrriteerd door de tegenstander, daar zij elke keer de bal voor zijn voeten weg tikte, zodat hij niet kon aftrappen. Ik zag al aan hem dat hij kwaad begon te worden en dat was voor mij het teken, dat ik hem even toe moest spreken om hem rustig te maken en dat hij antwoord op zijn frustraties moest geven in de wedstrijd. Echter waren zij niet opgewassen tegen de strijd die geleverd werd door ons team, bij bal verlies werd er niet opgegeven en werd bijgesprongen door team genoten en bij balbezit, was er duidelijk positie spel zichtbaar, zonder eigen belangen en werd er goed over gespeeld. En ja hoor, daar kwam ook het antwoord van Maher, een prachtig doelpunt en alle irritaties waren verdwenen. Zo driftig als hij kan zijn, zo uitgelaten was hij nu, met de felicitaties van zijn hele team en de bemoedigende worden voor de volgende keer, dat op deze manier antwoord geven de beste voldoening geeft. Uiteindelijk hebben we ook deze wedstrijd met 7 – 1 weten te winnen en nam ons team dus geen genoegen met een gelijk spel.

Conclusie is dus, dat in het begin van het seizoen de jongens naar een bal keken met het idee, wat moet ik ermee en de trainers Mishari en Raymond het zo voor elkaar hebben, dat er heel veel individuele klasse is, maar dan wel in de juiste verhouding met de team spirit, waarbij ze elkaar steunen als het nodig is, elkaar wat gunnen, maar ook zeker voor elkaar juichen en wat is er mooier dan dat.